Accepteren van pijn | Dat lucht op
Even leek het erop dat het ene meisje door het andere meisje werd vervangen. De buurman uit de bergen heeft een nest met puppy’s en Mila zocht nog een plekje. Ze bleef een nachtje logeren, we hadden het heerlijk samen. Maar ik besefte me dat ik haar niet kon geven wat ze nodig had. En met dat besef kwam een nieuw besef.
Pijn doet zeer
De breuk met het eerste meisje heeft me dieper geraakt dan ik in de eerste dagen had kunnen bedenken. Niet zozeer omdat ik zo tot over mijn oren verliefd was – oké, ik vind haar wel echt heel leuk – maar het lijkt iets diepers in me los te hebben gemaak. Het voelt alsof ze met een ruk een pleister van mijn knie heeft getrokken en me daarna hulpeloos met een pijnlijke open wond heeft achtergelaten.
Omdat dat niet fijn voelde – pijn doet nou eenmaal zeer – begon ik om me heen te slaan. Niet hard hoor, best wel lieflijk eigenlijk. Ik schreef een liedje en speelde het voor haar aan de voet van de berg. ‘Nee, wil ik niet’, zei ze. Een paar dagen later schreef ik een gedichtje en hing het aan de deurpost. ‘Nee, wil ik niet’, zei ze. Het waren romantische uitingen, tenminste, zo voelden ze voor mij. Ze kwamen recht uit mijn hart, voort uit liefde. Maar eigenlijk kwamen ze voort uit het feit dat ik de gegeven situatie niet accepteerde.
Accepteren lucht op
Nu heb ik de afgelopen twee jaar een paar flinke lessen geleerd op het thema ‘acceptatie’. Door de pijn in mijn lijf heb ik niet veel te kiezen in hoe ver ik kan lopen of fietsen. Laat staan activiteiten die intensiever zijn dan deze. De acceptatie daarvan is met horten en stoten gegaan en op dit moment kan ik met droge ogen en zelfs een lach op mijn gezicht zeggen dat ik hierin mijn weg heb gevonden.
Ik leid een leven in stilte en rust, temidden van de prachtige natuur van zuid Spanje. Een korte wandeling langs de kust, een paar kilometer tussen de koeien fietsen voor boodschappen, wat simpele yoga oefeningen… het is goed. Ik lees wat, ik schrijf wat en verdiep me in de materie welke rol gedachten spelen bij het ontstaan en herstellen van ziekte.
Hulp van de Stoïcijnen
Vanuit alle kennis en ervaring die ik hierin opdoe, voel ik dat er een moment komt dat ik dit meer ga delen. Met degenen die ook te maken hebben met ziekte en die openstaan voor een verkenning van hun geest in hun proces van herstel. Een paar weken geleden deed ik al wat voorwerk en stuitte ik op deze passage in het boek ‘Hoe word je een Stoïcijn?’ van Massimo Pigliucci. Het is natuurlijk geen toeval dat er een hond voorkomt in dit verhaal:
‘Stel je een hond voor die aan een kar is vastgebonden. De kar begint te bewegen in de richting die de berijder op wil, maar de hond beslist niet. De lijn is nu voldoende lang om de hond twee mogelijkheden te geven: hij kan spontaan meelopen met de kar, waarvan hij de richting niet kan beïnvloeden, en aldus genieten van de tocht en misschien zelfs in staat zijn de omgeving in zich op te nemen en iets voor zichzelf te doen, óf hij kan koppig uit alle macht tegenstribbelen waardoor hij uiteindelijk toch, hoezeer hij ook tekeergaat, de hele tocht meegesleurd zal worden en zich veel pijn en frustratie op de hals zal halen in een vergeefse en in alle opzichten onplezierige poging tot verzet.’
Verzet je niet
Het moge duidelijk zijn dat ik in de situatie met het meisje vrij koppig heb tegengestribbeld. Hoezeer mijn serenade de kijker van een romantische film ook zouden doen smelten, in dit geval is het niets anders geweest dan verzet.
De schrijver gaat verder met: ‘Niettemin beschik je wel degelijk over enige manoeuvreerruimte zolang je bij je positieven bent, en is het aan jezelf of je van de tocht wil genieten, ook al ben je ervan doordrongen dat het leven zijn beperkingen heeft.’
De afgelopen weken ben ik weer bij mijn positieven gekomen. Ik heb opnieuw de pijn in de ogen gekeken en zie meer en meer hoe alle pijnen met elkaar verbonden zijn. En dat, hoe meer ik me tegen mijn pijn verzet, hoe meer pijn ik ervaar. Hartenpijn of voetpijn, de bron van de pijn is hetzelfde. Ik zit middenin een inwaartse tocht en mijn manoeuvreerruimte groeit. Ik leer dat als ik mijn pijn domweg accepteer, ik kan genieten van de tocht.
De winter in Spanje
Ondertussen wordt het ook in Spanje kouder. Het winterseizoen dient zich hier aan. En welk seizoen is meer geschikt om verder te trekken op een inwaartse tocht?
Om deze reis naar binnen wat comfortabeler te maken en dus van de tocht te genieten, besloot ik mezelf een cadeautje te geven. De komende weken, misschien maanden trek ik me verder terug in het huisje midden in de natuur. Daar boven op die berg zal ik in alle stilte met mezelf het jaar 2020 afsluiten en onder de volle maan en sterrenhemel het nieuwe jaar verwelkomen. Ik zal nog meer mijn pen ter hand nemen doen waarvoor ik hier ben: anderen ondersteunen op hun weg naar herstel.
De wijze vrouw in mij
Tussen al het rumoer door, begin ik te snappen waarom ik ooit de studie Gezondheidswetenschappen deed, maar daarna nooit écht het gevoel had dat ik op het juiste pad zat. De leraar en heler in mij zijn al aanwezig. En hoe meer ik groei, hoe meer de wijze vrouw in mij haar stem laat horen. Een stem die, als ik goed luister, niet alleen mij maar velen met mij kan bewegen een innerlijke reis naar herstel te maken.
Je hoort van ons 🙏🏼
Liefs,
Ellen