Een jas met een verhaal | Over het hervinden van mijn stem

Vandaag kocht mijn moeder een nieuwe jas. En werd ik de winkel uitgestuurd. Ik voel me niet echt een dwarsligger, maar ik ging wel even tegen de verkoopster in. Ik zei zelfs: 'Ik ben een vrij mens'. Natuurlijk had het geen zin. Ze hadden tenslotte een beleid en de verkoopster was erop gebrand dat beleid uit te voeren. Ik wilde het niet, maar ik verloor toch een beetje het respect. En ik raakte met mezelf in de clinch. Ik wilde niet doen wat mij werd opgelegd, maar tegelijkertijd wilde ik wel met mijn moeder een nieuwe jas kopen. 

We gingen de winkel uit. Op naar de volgende winkel. Natuurlijk waren we net in die vorige winkel tegen de jas aangelopen die perfect was. Die we eigenlijk zouden moeten kopen. Maar we waren terechtgekomen in een strijd. En in die strijd ga je niet iets van iemand kopen. Of toch wel?

Even terug.

Het leuke aan dit verhaal is dat ik weer even met m'n moeder op pad kán om een jas te kopen. De afgelopen jaren was ik veel onderweg en waren er weinig momenten waarop we tegen elkaar konden zeggen: 'Kom, we gaan even'. Toen ik laatst in Spanje was, besloot ik dat ik me daar wilde settelen. Ik wilde mijn basis leggen op de plek waar ik de laatste jaren zoveel heling heb gevonden, Tarifa. Maar met het nemen van dat besluit, kwam er een golf van heimwee over me heen. Ineens mistte ik alles in Nederland. De kou, de regen, de wind en de Albert Heijn. Dat ik het gebruikelijke (de familie en vrienden) mistte, daar was ik inmiddels wel aan gewend. Zo nu en dan huilde ik daarom, vond mezelf zielig en proostte daarna weer gauw met mijn nieuw gevonden vrienden in Spanje op het gave bestaan daar.

En het bestaan daar is gaaf. Het kent een soort vrijheid die maakt dat er niet veel anders belangrijk is dan je simpelweg fijn voelen. Het bracht me in een ritme wat heel dicht bij mijn eigen natuur lag. En daarmee bracht het me de afgelopen jaren steeds meer in contact met mezelf. Met mijn diepe zelf, met het kind in mij. Of eigenlijk, als ik het echt helemaal in mijn eigen woorden uitdruk: met mijn ziel. In Spanje ontdekte ik waarom ik de laatste jaren zoveel pijn en ander fysiek ongemak heb gehad.

Die hele tocht maakte dat ik lang geen vaste grond onder mijn voeten kon verdragen. Ik moest het weten. Ik moest weten waarom ik me op zoveel dagen zo donker voelde. En hoe meer ik daarover te weten kwam, hoe lichter het werd. Hoe meer zin ik weer had in de dagen, in avonturen en vooral: in mezelf. Langzaam maar zeker leerde ik dat ik op deze aarde ben gekomen om verhalen de wereld in te brengen. Verhalen over groei. Verhalen over bewustzijnsontwikkeling. Maar om daar te komen, moest ik me eerst ten diepste verbinden met mijn eigen verhaal van groei. Ik moest door de krochten van mijn ziel bewegen en alle hoekjes, gaatjes en kieren aankijken. 

Ik moest en moet - of natuurlijk mag - datgene wat in de schaduw staat naar het licht brengen. 

Inmiddels betrap ik mezelf erop dat ik aardig wat semi-spirituele taal gebruik in mijn schrijven. En ook dat ik weerstand voel om dat op die manier te uiten. Maar dat ik het ook niet meer niet op die manier wil schrijven. Het afgelopen half jaar schreef ik geen enkele blog. Het enige schrijfwerk wat ik deed was in mijn eigen schriftje en voor het boek van Alex Malone. Mijn eigen stem kon ik even geen geluid geven.

Maar ik geloof dat die voorbij is. 

Dat die stem nog wat rommelig is, bleek dus wel in de winkel vandaag. Daar was ik alles behalve spiri-wiri of licht&liefde ❤️ Daar was ik gewoon boos op de regels. In de andere winkels vonden mijn moeder en ik geen andere jas. M'n moeder zei: 'Ach, ik kan ook nog wel even vooruit met deze jas'. Niks ervan. Terug naar de winkel waar de gevoelsmatige en jammerlijke strijd gaande was. Ik zette mijn mondkapje op, deed alsof mijn neus bloedde (dat zag tenslotte toch niemand) en we kochten alsnog de jas.

Ik vind het een gave en tegelijkertijd ook een ingewikkelde tijd. Ik geniet van mijn tijd met familie en ik snak ook naar de kust van het licht in Spanje. Alleen vanuit chaos kan groei ontstaan, dat principe is me de laatste jaren wel duidelijk geworden. Ik ben gek op groei. Het verlicht me en brengt een stroom van liefde in mijn leven die ik niet eerder kende.

Binnenkort ga ik weer naar Spanje. Ik voel behoefte om ergens een basis te gaan bouwen en tegelijkertijd heb ik helemaal geen idee wat dat betekent. Daarom sluit ik dit korte verhaal maar weer eens clichématig af: de basis in mij wordt steeds sterker.

Meer verhalen zullen volgen. Zijn mijn verhalen nieuw voor je? Lees dan eens deze klassieker die ik schreef toen ik met Jan op Ibiza was: Liefs vanaf Ibiza - ook van Jan.

Tot gauw 🙏🏼

Liefs,

Ellen