Toen ik twee jaar geleden flink onderuit ging in een burn-out en de diagnose fibromyalgie kreeg, wist ik van gekkigheid niet waar ik moest beginnen in mijn herstelproces. Ik wilde zo snel mogelijk weer de oude worden en ik greep elke mogelijke oplossing aan.
Dat is een waar zelfcastijdingsfeest geweest, want of het nou een achttien-daagse watervasten, een dagelijks ijsbad, het visualiseren van een paarse vlam of het lezen van dat ene boek was, als het maar voor één iemand heeft gewerkt, dan probeerde ik het uit.
Inmiddels gaat het weer veel beter met me, maar de oude ben ik niet geworden. Gelukkig maar! In mijn proces van groei heb ik mezelf leren kennen én geleerd hoe ik dichter bij mezelf kan blijven. Ook heb ik de verbinding gemaakt met mijn pijn. Nu maak ik keuzes die bij mij passen.