Vrienden voor het leven

Waar ik ook kom, er komen mensen op mijn pad die me speels een zetje in de rug geven. Bij VidaPura was Ole mijn held. Met zijn wijze woorden enerzijds en zijn fleurige karakter anderzijds wist hij me in een moeilijke tijd ervan te weerhouden vluchtige beslissingen te nemen. Aan de kust in Portugal waren het Michel van zesentachtig en Maryvonne van tweeënzeventig die me elke morgen een handkus stuurde. Zij dronken koffie, ik deed yoga. Zij gingen op de elektrische fiets naar het zwembad, ik liep op blote voeten naar de zee. En zo waren we voor tien dagen elkaars buren. De wijsheid van Ole en de warmte van het Franse stel zaten naast me op de bijrijdersstoel, toen ik van het zuiden van Portugal verder afzakte naar het Spaanse Tarifa.

Sanne

In Tarifa stond er een heel team voor me klaar staan. Althans, zo leek het. Het was alsof ze wisten dat ik eraan kwam en dat elke helper precies aanvoelde op welk moment hij of zij zich aan me kon laten zien. Sanne was de eerste. Zij wist me uit mijn comfortabele camper te trekken en opende de deur naar dat wat Tarifa mij te bieden had. Deze fijne dertiger nam me mee naar het ecocenter, waar ik mensen zoals Devi in volledige vrijheid en zonder angst zag dansen. Ik stelde me open en zo diende de één na de ander zich aan. Zoals Franco, ook zo’n parel in mijn reis.

Franco

Franco is een achtentwintigjarige jongeman uit Argentinië. Donker lang krullend haar, slank lijf, goede kop. Ons eerste gesprek ging over muziek, over hoe het luisteren naar je eigen stem een kalmerend effect heeft op je geest. Amper vierentwintig uur later zat deze charmante man met zijn gitaar in mijn camper. Hij had zijn huis op wielen naast de mijne geparkeerd en sleepte er een cajón uit. Onze stemmen vonden elkaar tijdens het zingen. Er ging iets open, we waren aan het spelen. Tot diep in de nacht luisterden we naar elkaars verhalen en naar elkaars vragen. We zongen elkaar toe en lieten de muziek zijn werk doen.

Thuis

Niet alleen vind ik helpers op mijn weg door Europa. De verbinding die ik voel met de mensen thuis is in ontwikkeling. Alles op zijn eigen tijd en op zijn eigen manier. Het is spannend dit op te schrijven. Woorden geven aan iets waarvoor ik de woorden nog niet heb. Franco leerde me dat het enige wat we hoeven te doen om onze dromen na te streven, is in de ogen van onze angsten kijken. Het klinkt zo simpel, bijna clichématig. In zoveel boeken en liedjes had ik het al gelezen en gehoord. Toch, nu lijk ik het te voelen. Daartoe word ik op dit moment ook gedwongen, want vanavond stap ik op de ferry naar Sardinië. Bij het schrijven van deze woorden voelt het al alsof ik in de achtbaan zit.

Ik ben

Een paar dagen nadat ik Tarifa verliet, stuurde Franco me een bericht. ‘Hey Ellen, are you still playing?’.  Hij deelde een lied met me. ‘I am’ van Satsang. Dit lied deel ik met iedereen die het horen wil. Luister en huiver.