Stilte tijdens de storm

26 augustus 2019

Er was ruis op de lijn, dus stilte in de blog. Nu de ruis zo langzaam maar zeker in een behapbare brok verandert, is het tijd voor een nieuw verhaal. Het zal de eerste van een reeks nieuwe verhalen worden. Waar ik de verhalen afgelopen jaar optekende vanuit mijn reis door Europa, zo zal ik ze de komende tijd schrijven vanuit Nederland. Want niet alleen zit mijn verlof bij de hogeschool erop, ook besloot ik niet terug te gaan naar de plek waar ik mijn loopbaan als docent startte. Na negen mooie en bewogen jaren op de hogeschool is het tijd voor, jawel, een nieuwe uitdaging. Het hart wil schrijven, lezen en herstellen. En al voel ik me trots op deze beslissing, vlagen van lichte paniek kan ik niet onderdrukken.

Anders leven voor mijn herstel

Een dik jaar geleden liet ik huis en haard achter me om aan een groots avontuur te beginnen. Een fase van langere tijd niet werken, loskomen van mijn bestaan in Nederland, op zoek naar anders. Nieuwsgierig was ik naar vormen van leven die ik niet kende en ik nam me voor om onderweg met mensen in gesprek te gaan. Ik zocht naar de mens die het anders deed en kwam die tegen. In Santiago de Compostella ontmoette ik Wietske de wandelcoach en in Portugal leerde ik de familie op wielen kennen. Spanje bracht me mijn Argentijnse vriend Franco. Er volgden meer bijzondere ontmoetingen. Toch was de meest bijzondere ontmoeting de ontmoeting met mezelf.

Het lichaam

Ik wilde van alles, maar weinig lukte. Hoeveel rust ik ook inbouwde in mijn dagen, hoeveel koude douches ik ook nam, hoe gezond ik ook at, niets leek te helpen. Het was een ware strijd. Een gevecht tussen gedachten en gevoelens, waar ik mijn lichaam als grote verliezer zag. Het kon toch niet zo zijn dat dit grootse avontuur werd geleid door mijn tegenstribbelende lichaam? Ik zakte verder af in Europa en dwaalde dieper in mijn systeem. Niet langer kon ik ontkennen dat ik roofbouw had gepleegd op mijn lijf en geest. Ik wou het labelen, diagnosticeren, zodat ik gericht aan een oplossing kon werken. Maar zoals Franco me deze week nog zei: ‘Een diagnose is slechts woorden geven aan signalen die zich via je lichaam manifesteren’. Misschien is een label niet nodig om te herstellen.

Herstel

Dus staat de komende tijd in het teken van herstel, herstel van wat dan ook. Werken met een lichaam dat moeilijk doet vraagt tijd, zoals Joeri Calsius optekent in zijn boek over herstel. De paradox is dat wanneer ik het lichaam veel tijd en aandacht geef, door er zo goed mogelijk voor te zorgen, ik er ook iets voor terugverwacht. Ik zorg, dus ik herstel? Er is meer tijd nodig om deze stelling te onderzoeken. Precies dat is waar ik me nu op ga richten. De filosofie van herstel. Ondertussen ga ik gestaag door met mijn gluten-, lactose-, suiker- en alcoholvrije ditjes en datjes, middagslaapjes, yoga oefeningen, meditaties en koude douches. Volgende week haal ik een vrieskist op uit Didam, zodat ik eindelijk aan mijn koude badjes kan beginnen. Ik ben toe aan the next level van de Wim Hof Methode.

Filosofie van herstel

Vandaag begint het nieuwe studiejaar en ik ben er niet bij. Althans, niet in Groningen en niet in de rol van docent. Vaak wenste ik opnieuw in de rol van student te kruipen. Wenste ik opnieuw een studie te kiezen op, maar dan op een leeftijd waarop ik al even met mezelf onderweg ben. Het hart wil schrijven, lezen en herstellen. De tocht die ik afgelopen jaar maakte, gaf me het vertrouwen dat altijd alles goedkomt. Dankzij mijn pijntjes sta ik meer stil. Dagdroom ik over wat het leven me geeft als ik me overgeef aan het leven. Iemand zei laatst tegen me: ‘Dingen gaan vanzelf, omdat ze bij elkaar horen. Het is de vraag of je zo wilt leven.’ Zo wil ik leven. En daarom meldde ik me bij de Radboud Universiteit in Nijmegen bij de studie Filosofie. Een nieuw studiejaar en ik ben erbij.