In de kleine straatjes van Tarifa wemelt het van de buitenlandse enthousiastelingen. Deze Spaanse stad is twaalf kilometer verwijderd van Afrika en staat voornamelijk bekend om haar grillige wind. Op dit punt in Europa gaat de Atlantische Oceaan over in de Middellandse Zee en komen twee windstromen (Levante en Poniente) samen. Het is één van de oorzaken dat vijfentwintig procent van de bevolking hier geen autochtoon Spanjaard is. Kitesurfvolk uit alle hoeken van de wereld verzamelt zich hier. En deze mengelmoes van reizigers brengt een boeiende diversiteit aan activiteiten die hier georganiseerd worden met zich mee. Zoals blote-voeten-dansfeestjes.
Ecstatic Dance
Mike en ik rollen gelukzalig van de dansvloer en treffen elkaar bij de toiletten. De ‘Ecstatic Dance’ heeft zijn werk gedaan. We hebben onze schoenen weer aan. Mike is een lange blonde Duitse veertiger. Hij was ingenieur in zijn geboorteland. Droeg een pak, dronk teveel, rookte en schreeuwde naar iedereen die niet deed wat hij verlangde. Tot hij ging reizen, drie jaar lang, in een camper. Hij richtte een voetbalschool op in Ghana en deed een massagecursus. En stelde zichzelf uiteindelijk de vraag: ‘Waar wil je nu wonen, Mike?’. Veertien maanden geleden vestigde hij zich in Tarifa.
Dorstlesser
We lessen onze dorst met water en wijn. Vrije vogels Claus en Devi voegen zich bij ons aan de tafel. Aan zijn lange donkere haar zou je denken dat Claus behoort tot de lokale bevolking, maar ook hij komt uit Duitsland. In Erfurt is hij een fameus acteur, maar hier leert hij de Spaanse taal. Overdag zit hij van negen tot vijf in de banken. ’s Avonds gaat hij dansen. Of muziek maken op zijn bugel met zijn vers gemaakte vrienden hier in Tarifa op de boulevard. Devi is therapeut en komt uit Brazilië. Ze heeft onbetaald verlof voor drie jaar. Deze vrouw is op een missie.
Oogkleppen
Devi was van plan de wereld rond te reizen. Ze wou de vrijheid ervaren en ontdekken wat het leven haar zou brengen als ze de dagen zou laten ontvouwen zoals ze komen. Een paar dagen voor haar vlucht vanuit Madrid naar India zou vertrekken, kwam de omstreden rechtse populist Jair Bolsonaro aan de macht in Brazilië. Hij wordt ook wel de ‘Braziliaanse Trump’ genoemd. Alles in het wezen van Devi wees haar erop dat dit het slechtst denkbare moment was om naar de andere kant van de wereld te reizen. Dit was niet de tijd om oogkleppen op te doen en zich af te sluiten voor de problematiek in haar thuisland.
Dus vetrok haar vliegtuig naar India zonder haar. In plaats van zich onder te dompelen in de Aziatische cultuur zette ze haar plan voor een doctoraal op papier. Ze wil schrijven. Schrijven over de aankomende dictatuur in Brazilië. Over angst en over de burgeroorlog, die in haar overtuiging op handen is. Vanuit haar thuisland is het onveilig haar gedachten en theorieën op schrift te zetten en dus schrijft ze binnenkort de universiteit van Barcelona aan. ‘Ik wil onderzoek doen naar de pysche in een land waar geen wetten gelden’, aldus Devi.
Ga dansen
De avond was te kort. De tent ging sluiten toen wij als brugpiepers van de dansklas net in een meer ontspannen fase van ons contact terechtkwamen. Volgende week is er weer een dansfeestje. Dan gaan we weer dansen alsof er niemand kijkt. Op blote voeten, zonder alcohol en zonder met elkaar te praten. Om daarna ons weer te verliezen in al die boeiende verhalen van elkaar. Voor de lezer die ditmaal mijn boodschap in dit stuk niet heeft gevonden, bij deze mijn advies voor een ieder in klare taal: ‘Ga naar een ecstatic dancefeestje’. It’s epic.
