Durven leren

Ik hoef niet ver. De verborgen schatten van het leven vind ik ook hier in Hindeloopen. Aan het IJsselmeer krijg ik kitesurfles. Ik sta tot m’n knieën in het water en voel de kracht van de wind aan mijn lijf rukken. Twintig meter boven me zweeft een vlieger die met lijnen vastzit aan het harnas wat ik draag. Voor de zoveelste keer in dit leven denk ik de touwtjes in handen te hebben. Ik trek er deze keer zo hard aan, dat de kite zijn spanning verliest. Melanie van The Road Experience houdt me vast en coacht. ‘Loslaten, nu!’. Te laat. De kite sukkelt naar het water. Daar ligt hij dan, verloren te zijn. De noordwestenwind pakt de vlieger weer op. Opnieuw heb ik de touwtjes in handen. Ik kan alleen leren kitesurfen door los te laten.

Pijntjes

Toen ik vorig jaar in juli in de camper stapte, wist ik al heus dat het een goed idee zou zijn om wat meer los te laten. De pijntjes in mijn lijf lijken toch vooral het resultaat te zijn van spanning. Spanning die zich door de jaren heen geniepig heeft weten te nestelen in mijn lijf. Spanning die pijntjes met zich meebrengt die in het leven wat ik leidde onhandig waren. Dus deed ik aan symptoombestrijding. Ik wist de pijn te dempen met een fysiotherapeut hier en een chiropractor daar. Toch maar weer een rondje rennen, toch maar weer een rondje fietsen. Ook een glas wijn dempt een hoop.

Schuurvondst

Hoe laat je los als vasthouden hetgeen is wat je het beste kent? Ik kan dat alleen als ik in de spiegel durf te kijken. Als ik de mensen om me heen toesta mijn spiegel te zijn. Net als elk ander zit ik vol patronen, niet elk patroon is mij van dienst. Om de patronen die me niet langer dienen te doorbreken, moet ik graven. Graven in de krochten van mijn gedachten. Op naar de donkere gangen waar klimopachtigen overwoekeren. Waar liefde en angst elkaar ontmoeten. Gangen waar ik niet doorheen kom als ik mijn angst niet vanuit liefde in de ogen kijk. De zooi die ik tegenkom op de gang, ruim ik op. Wat is het een rommeltje soms, zeg. Ik bons tegen de deuren op de gang, wrik ze open en soms, bel ik gewoon even aan. En zo deed ik reeds een paar mooie schuurvondsten.

Alles kan

Dit jaar leerde ik dat je alles kan leren. Elke vaardigheid, elk gedrag. Zolang je de moed hebt te leren, is niks onmogelijk. De leermomenten van mijn reis zitten diep verankerd in mijn systeem. Door de rust en de stilte kwamen er zoveel inzichten, dat ze me vaker wel dan niet overweldigden. Ik leerde dat dromen werkelijkheid kunnen worden. Dat de waarheid niet bestaat en dat alles wat ik denk, een verhaal is. Ik leer durven. Kwetsbaar te zijn. In het begin van de reis dacht ik: ‘Als ik nu rustig doe, dan kan ik over een maand weer fietsen’. Zo halverwege de reis, ergens in Spanje dacht ik: ‘Als ik nu rustig doe, dan ben ik weer hersteld als ik in Nederland ben’. Nu in Nederland ben, denk ik: ‘Er is een lange weg te gaan. Wat een geluk dat ik op mijn weg zit.’

De reis door Europa is op zijn einde gekomen. De reis in mij gaat door.