Het camperleven is weer begonnen

Toen ik vorig jaar terugkwam van mijn reis door Europa, had ik de diepe wens om voorlopig het camperleven te blijven leiden. Ook in Nederland en ook tijdens de gure wintermaanden. Waar ik toen voor het gemak even geen rekening mee hield, was dat het dak van Weinsie al een tijdje lek was. Toen ik aan de kust van Zuid Europa stond, had ik daar niet zoveel erg in. Eenmaal terug in Nederland stopte ik mijn hoofd in de grond. Wat je niet ziet, dat is er niet. Toen in september de eerste behoorlijke herfstbuien zich over Weinsie heen stortte en ik bakjes neer moest zetten om de druppen op te vangen, liet ik het pijnlijke nieuws tot me doordringen. Ik moest het camperleven voor dat moment achter me laten. Op 13 oktober 2019 zette ik Weinsberg in de stalling en een maand later kreeg ik de sleutel van mijn huis in Groningen overhandigd.

Gedwongen uit elkaar

Het voelde als een gedwongen scheiding, eentje die we allebei niet wilden. We hadden zo’n mooie tijd samen gehad en ik bleef maar de wens houden om in die fijne energie van het camperleven te blijven. Maar, het gaat zoals het gaat en dus gaf ik me over aan het leven in een huis. Met de energie die ik nog maar mondjesmaat had, knapte ik het huisje op. De eerste paar maanden leefde ik op de betonnen vloer, zonder meubels en plakte ik de ramen af met vuilniszakken. Er zat nog geen keuken in het huis en dus kookte ik op een campinggassetje. Ik voelde me de koning te rijk! Stromend water, elektriciteit terwijl de zon niet scheen, een warme douche en een w.c. die ik niet zelf hoefde te legen…wat een weelde!

Leven in een drugshol

Vrienden en familie zagen wat anders. ‘El, het lijkt hier wel een drugshol.’ Hmm, ja, misschien wel he? Anderen werden verdrietig van de aanblik van het matrasje wat op de met kleedjes bedekte betonnen vloer lag. ‘Ik denk gewoon, als je zo leeft, dat het dan niet goed met je gaat’. Het ging ook niet per se goed met me. Ik had nog altijd veel pijn, eczeem en mijn energielevel was zorgwekkend laag. Toch voelde ik dat ik op de goede weg zat. Ik wist gewoon dat toen ik op 1 juli 2018 het leven met Weinsie aanging, er een zaadje in mij was gepland dat uit zou groeien tot een weelderige boom.

Het camperleven is weer van start

Inmiddels is het dak van Weinsie weer dicht, zit er een keuken en een vloer in mijn huis (er hangen zelfs gordijnen en lampen!) en zijn Weinsie en ik klaar voor een nieuwe ronde van het camperleven. Vorige week dinsdag zijn we herenigd en sindsdien onafscheidelijk. Het is gewoon dik aan, ik wil nooit meer iemand anders en ik geloof Weinsie ook niet. Hoe het avontuur zich gaat ontvouwen, daarvan hebben we nog geen idee. Er is geen plan, slechts de wens om samen te zijn.

Wat het camperleven me brengt

En het is zo mooi wat de tijd samen brengt. Ik krijg weer zin om te schrijven en te delen! Ik ben nog maar een paar dagen onderweg, maar de avonturen dienen zich elke dag opnieuw weer aan. Op de stiekeme plekjes aan het water in Friesland, waar Weinsie en ik ons verstoppen, worden we herkend. En de mensen vinden het mooi! We praten over de reis, het camperleven, over hoe zij leven. Ik aanschouw Poolse vissers, pensionado’s op elektrische fietsen, mannen van gemiddelde leeftijd met geschoren benen die gaan SUP’pen en zestigers die een tocht maken op een oldtime brommer. Ondertussen zit ik in een kano met de neefjes en het nichtje, fietsen m’n ouders langs, vul ik m’n watertank bij een vriendin en laat ik me ondanks m’n zere voetje door haar jongens verleiden om mee te voetballen.

E-book ‘Een kusje voor de pijn’

De andere kant van de medaille is er ook nog altijd. Het middagslaapje om de dag vol te kunnen houden, de ontsteking in mijn voet die me er al anderhalf jaar lang van weerhoudt om pijnvrij te lopen, de ontsteking in mijn knie waardoor verder dan tien kilometer fietsen niet kan.

De afgelopen maanden stonden bij mij in het teken van herstel en acceptatie. Het corona-tijdperk gaf mij alle tijd voor reflectie en overdenkingen.

Zo zag ik in dat de wens tot herstel en tegelijkertijd berusten in mijn klachten op gespannen voet met elkaar staan.

Mijn verhaal schreef ik op in het e-book ‘Een kusje voor de pijn’. Het schrijven aan dat stuk gaf me het grootste geschenk dat ik de afgelopen maanden kreeg: de acceptatie van hoe ik me voel.

Het is geen succesverhaal. Wel een eerlijk verhaal. Via deze link kan je het e-book (gratis) aanvragen. Ik ben benieuwd wat jij ervan vindt!