Inmiddels ben ik zo’n vier weken in Tarifa. Ik heb alle vier weken nodig gehad om hier daadwerkelijk met mijn ziel en zaligheid te zijn. En dat vind ik het bijzondere aan het proces van reizen. Zoveel onderweg, zoveel plekken die je ziet, maar waar ben je echt?
De onrust van een reiziger
Als je reist, onderweg bent, in welke vorm dan ook, dan ontkom je er niet aan dat mensen aan je vragen: ‘is het geen vlucht?’. Of ze noemen je onrustig. De eerste paar keren toen me dit werd gevraagd of gezegd, reageerde ik met weerstand. De woorden klonken me negatief in de oren en ik wilde geen negatieve woorden koppelen aan deze vrije vorm van leven. Ik wilde dat het mooi en positief en krachtig en… wat al niet meer was.
Ontvlucht je als reiziger het leven?
Nu mijn tijd in de camper verstrijkt en ik zo’n 600 dagen het leven in deze vorm heb geleid, komt er wijsheid. De weerstand tegen deze vragen lost op, omdat ik me besef dat het klopt. In ieder geval, voor mij. Ik besef me dat ik het leven zoals ik het leidde niet aan kon en dat het wonen in de camper voor mij een vlucht is geweest om los te komen van het bestaan wat me teveel stress opleverde.
Leven in een camper brengt mij rust, tijd voor schrijven, muziek maken, dansen. Het brengt me in contact met mijn innerlijke stem en luisteren naar mijn innerlijke stem brengt me in contact met mijn creatieve kracht. Toch ben ik nog niet op dat punt dat ik altijd kan zijn waar ik ben en stormt daarmee de onrust soms nog door mijn systeem. Zeker op een plek als Tarifa, waar de wind je letterlijk en figuurlijk kan laten tollen.
Mijn ziel verlangde naar de herfst
De eerste drie weken hier in Tarifa was ik voornamelijk bezig met thuis. Met mijn huis, met het kunnen nemen van een warme douche, met hoe ik mijn tuintje in wilde richten. Ik verlangde naar de herfst, naar het winterseizoen en maakte zelfs al plannen om tijdens de kerst in de sneeuw van zuid Duitsland te zijn. Op zulke moment verlang ik naar een plek waar ik op dat moment niet ben.
Ik sprak erover met een vriendin en zij zei: ‘De ziel komt ter paard’. Ik kan mijn gevoel niet beter uitdrukken dan met deze zin. Mijn lijf, geest en camper waren in Tarifa, maar mijn ziel spookte nog ergens in het noorden rond. Die nam alle rust om op haar eigen tempo aan te komen op de plek waar mijn lichaam en geest al waren. Een paar verwarrende dagen, weken, kan je wel zeggen dus.
Lockdown in Spanje
Maar nu voel ik dat ik hier ben, volledig. En de timing is goed, want met de aankomende lock down zou er een hoop nieuwe onrust in mijn systeem kunnen ontstaan. Als ik niet graag ben op de plek waar ik ben, maar verplicht word te blijven waar ik bent. Oef!
De verwachting is dat Spanje vanaf maandag weer volledig in lock down gaat. En op dit moment is er geen andere plek waar ik liever zou willen zijn. Natuurlijk, de tijd op het strand, het oefenen met surfen in de oceaan, dat zal even op zich moeten laten wachten.
Een les van de stoïcijnen
Maar als er één ding is wat ik mag vertellen over wat ik de afgelopen twee jaar van de stoïcijnen heb geleerd, dan is het wel het proces van acceptatie. De stoïcijnen vertellen ons niet dat we alles maar over ons heen moeten laten komen en het leven simpelweg moeten ondergaan. Eén van de belangrijkste boodschappen die ze ons wel willen vertellen is dat we onze energie moeten steken in zaken waar we simpelweg invloed op hebben. Energie stoppen in de zaken die je kan veranderen, dat brengt je verder.
Voor mij betekent dat dat ik de komende weken veel tijd in en om mijn camper door zal brengen. En volgende week ga starten met het geven van mijn eerste eigen online training over het fundament van herstel. Wauw…!
Ik kijk er naar uit, naar het omarmen van de simpliciteit van het bestaan. Daarmee verwacht ik nog meer in Tarifa aan te komen dan dat ik nu ben. De quote van Matsuo Basho (1644 – 1694) ‘Zelfs in Kyoto verlang ik naar Kyoto’ over opgaan brengt een nieuwe opening.
Waar ben jij?
Simone Bassie en Michel Dijkstra leggen deze quote van de Japanse haikudichter uit vanuit het perspectief van zen. ‘Wie naar de plek verlangt waar hij zich nu bevindt, wil namelijk met een steeds ontvankelijker oog kijken naar de wereld om zich heen. En omdat alles om je heen steeds een beetje verandert, is het proces van afstemmen op de dingen eindeloos. Een soort meditatie in actie’.
De wereld is in beweging. Waar je ook bent, waar je ook staat in je proces, wat jouw plannen ook zijn. Zonder al te veel woorden te willen gebruiken voor de bijzondere tijd waar we in leven, wil ik toch schrijven dat alles om ons heen verandert. In die verandering aandacht hebben voor het proces van afstemmen waar je nu bent is, zie ik als een grootste gift. De tijd gebruiken om jezelf te leren kennen en zo ontdekken hoe je om kan gaan met de grootste verandering waar we mee te maken hebben.
Ik stem mezelf af op de cyclus van de maan, van het opkomen van de zon, van de wind die alle gedachten in mijn hoofd in de war brengt. Over een week vertel ik je opnieuw over waar ik sta. Ondertussen ben ik benieuwd waar jij staat. Deel het hieronder of mail me. Ik luister graag.
p.s.: ben je op op zoek naar jouw manier om je herstelproces vorm te geven zodat het echt bij jou past? Er zijn nog een paar plekjes vrij voor de (gratis) online training ‘Het fundament van jouw herstel’. Je bent meer dan welkom!
