Laatst ontmoette ik een leuk meisje. Of een prachtige vrouw, zo je wil. Prille liefde, wat een geluk. We beleefden heerlijke weken samen. De dagen ontvouwden zich als vanzelf. Er was geen plan, we spraken niks af en toch deelden we vele momenten samen.
Een kopje koffie aan het einde van de middag, een fijn gesprek bij zonsondergang of gewoon een middagje zonnen. Ja, echt, samen zaten we in een heerlijke flow.
Het leven is een gedoetje
Totdat er een gedoetje ontstond. Tsjah, dat heb je wel eens. Ook bij prille liefde. Zo gaan die dingen, andere dingen gaan weer anders. Dat zou mijn broer zeggen.
In ieder geval: het gedoetje werd gedoe. Of eigenlijk Gedoe. ‘We fall out’, zei ze en dus gingen we beiden terug naar ons eigen honk. Zij naar een huisje in de bergen, ik naar mijn eigen heiligdom. De camper, mijn praktische onderkomen en mijn veilige haven.
De pijn van prille liefde
Oef en ik voel het hoor, de breuk. Al was de liefde nog zo pril, ze heeft een plekje in mijn hart veroverd. Golven van emoties wisselen zich af met het weer terugkomen bij mezelf. En dus belde ik op een gegeven moment met Annette. Annette vertelde me dit verhaal:
‘Op een dag kwam er bij de boer zomaar een paard aanlopen. Alle bewoners in het dorp zeiden: ‘Wat een geluk!’. De boer zei: ‘Is het geluk of is het pech?’.
De volgende dag was het paard weer verdwenen en zeiden de bewoners in het dorp: ‘Wat een pech!’. De boer zei: ‘Is het geluk of is het pech?’.
Een paar dagen later kwam het paard weer terug en deze keer bracht hij een hele kudde paarden mee. ‘Wat een geluk!’, zeiden de dorpsbewoners weer. ‘Is het geluk of is het pech?’, zei de boer.
Op een dag besteeg zijn zoon één van de paarden. Hij maakte een rit in de vallei, viel van het paard en brak zijn been. ‘Wat een pech’, zongen de dorpsbewoners in koor. ‘Is het geluk of is het pech?’, aldus de boer.
De oorlog brak uit en door zijn gebroken been hoefde de zoon niet mee met het leger. En daar stonden ze weer, de dorpsbewoners. ‘Wat een geluk!’. En opnieuw zei de boer: ‘Is het geluk of is het pech?’.
Enzovoorts…
Bij alles wat er gebeurd kan je jezelf afvragen: is het geluk of is het pech? Het is een Cruiffiaanse benadering die mij veel brengt. Zeker in tijden waarbij het leven me opschud.
Wat een pech
Toen ons gedoetje ontstond, werd ik overspoeld door emoties. Het was zo mooi, zo fijn… zo bijzonder. Dat kan toch niet zomaar voorbij zijn? Wat een pech!
De afgelopen weken stond ik met mijn camper op de parkeerplaats bij Arte Vida in Tarifa en werd omringd door vijf mannen. Twee Nederlanders, twee Duitsers en een Engelsman. Tot dan toe had ik me nog weinig met hen ingelaten. Ik zat lekker in mijn eigen bubbel, overdag met de misses, en ’s avonds lekker in mijn hangmatje wat schrijven en lezen.
Maar door het gedoetje werd ik onbewust op de camperplek naar buiten getrokken. Ik opende een fles wijn, pakte mijn gitaar en settelde mezelf tegen een hekje in het gras. De zon ging onder en ik jammerde wat gebroken hart liedjes. Het bleek één grote magneet te zijn voor de mannen, want voor ik het wist was ik omringd door hen. Wat een geluk!
Het geluk met mannen
Eén van de Duitse mannen pakte mijn gitaar en begon heerlijk vrij te spelen. De Engelsman pakte zijn lichtgevende jongleer ballen, zette een luidspreker voor zich neer en begon te jongleren op muziek. ‘F*cking hell, I lost one ball’. Zijn lichtgevende show veranderde in een zoektocht met zaklamp naar zijn jongleerbal, waarvan de batterij leeg was.
En het enige wat ik deed, was zitten, kijken, luisteren en praten. En het was prachtig. Ze luisterden naar mij. Ik mocht vertellen over mijn prille liefde en over het gedoetje. Ze luisterden, maar gingen ook gewoon weer verder. Een nieuw biertje ging open, nog een sigaretje werd aangestoken en opnieuw een liedje op de gitaar. En zonder dat zij het wisten bleef ik maar denken: wat een geluk.
‘Je bent nooit buiten. Kom eens wat vaker buiten’, zei de Duitser. In de dagen die volgde, kwam ik wat vaker buiten, kletste meer met de mannen en werd aangestoken door hun vrije maar niet zo gezonde leefstijl. Na de paar fijne dagen voelde ik me er niet meer op mijn plek. Wat een pech.
Een nieuwe plek in Bolonia
Ik pakte de camper in en reed naar Bolonia, een dorpje verderop. Hier maakte ik laatst een heerlijke herinnering met het meisje, dus het voelde als een goede plek om te zijn en me te bezinnen. Op de weg ernaar toe werd ik aangehouden door de Guaria Sivil, maar gelukkig mocht ik door. De agent wou weten hoe lang ik hier al was en omdat ik er al sinds september ben, mag ik blijven. Oef… wat een geluk.
En hier in Bolonia ontstaan nieuwe dagen, met tranen, dansen, schrijven en wat al niet meer. Ik vier de mooie herinneringen.Wat de dag van morgen me brengt, dat weet ik nooit. Soms zal het voelen als geluk en soms zal het voelen als pech. Maar aan het einde van het verhaal maakt het niet uit.
Want als je thuis bent bij jezelf, dan heb je altijd geluk.
