Een blik op de weg

Weinsberg wou nog wel verder rijden, naar Marokko. Maar ik zei: ‘Tot hier en niet verder’. Dat was akkoord en dus namen we in Tarifa niet de ferry naar Afrika, maar volgden we de borden richting Valencia. Na een maand te hebben vertoefd op deze immense plek rij ik voor het eerst sinds lange tijd weer richting het noorden. Er zijn een dikke zes maanden verstreken sinds ik uit Nederland reed. Zo’n zesduizend kilometer reden Weinsberg en ik samen door zes landen. Het zuidelijkste punt van deze reis is bereikt. Ik zwem nog één keer in de Atlantische Oceaan en maak een diepe buiging. Al duurt het nog even eer ik er ben, de tocht huiswaarts is ingezet. Tijd voor een blik op het leven in de camper.

Klaar voor vertrek

Zo nu en dan speel ik een spelletje voordat ik weer ga rijden. Dan zit ik klaar voor vertrek, achter het stuur met mijn gordel om en roep ik naar achter: ‘Jongens, we gaan! Iedereen klaar? We gaan hoor!’. Dan slinger ik de motor aan en hobbel met deze wagen van drie en een halve ton weer verder. Vanachter het grote raam zwaai ik naar iedere camper die langsrijdt. Soms hou ik het klein en steek ik slechts één vinger op. Andere momenten bal ik mijn vuist en beweeg hem lichtjes heen en weer, als een teken dat we, de camperaars, het maar goed hebben. Eén keer dacht ik dat iemand met me flirtte, toen ik er vijftig kilometer later achter kwam dat ik er slechts op werd gewezen dat mijn alarmlichten brandden.

Voetafdruk

Nu ik zoveel campers heb gezien, prijs ik me rijk met de vierkante meters van Weinsberg. Al voelde ik me door mijn nieuwe hobby’s dansen en yoga soms toch wat beperkt in de camper. Het wou allemaal wel, maar net niet lekker vrij. En dat is nu net het idee van mijn nieuwe hobby’s: vrij bewegen. Dus sloopte ik er een kast uit die ik vervolgens aan Sito de camperbouwer uit Tarifa gaf. Sindsdien is de dansvloer de hele dag open. Na het dansen neem ik een koude douche. Niet alleen goed voor mijn lijf en geest, maar ook lekker duurzaam. Doordat ik volledig in mijn stroom word voorzien door het zonnepaneel die op het dak ligt, voel ik me ondanks de dieseltank wel groen. 

Soepel

Alles wordt makkelijk. Steeds vaker ga ik op pad zonder navigatie en laat ik me aantrekken door dat wat op mijn pad komt. Op vele fronten beweeg ik me sierlijker. Ondertussen is het de kunst niet te vergeten dat, alhoewel ik me lichter voel, Weinsberg nog steeds zeven meter lang is. En dat altijd zal blijven. Vorige week moest ik noodgedwongen keren op een hobbelige zandweg die omhoog klom richting een bergtop. Twee Spaanse boertjes zonder tanden liepen op dezelfde weg met hun kudde koeien. Ze keken me hoofdschuddend aan. Toen ik de bijzondere verrichting met succes had uitgevoerd, viel hun tandeloze mond wijd open. Met een handkus laat ik ze achter me, om daarna met een glimlach de berg weer af te hobbelen. Wim Hof indoctrineert me met de zin: ‘Get high on your own supply’. Yep. De hele tijd!