Zwemmen in de zee

Door het streepje zacht licht wat zich langs het kiertje van het gordijn perst, weet ik dat de zon druk bezig is om mijn kant van de wereld te verwarmen. Ik hoef niet te kijken hoe laat het is. Inmiddels ben ik vertrouwd met het ritme van de natuur. Een cadeau van wonen in een camper. Nog nooit in mijn leven was ik zoveel buiten. Zag ik zoveel sterren. Liep ik zoveel op blote voeten. Plaste ik zoveel in het wild. Zag ik zo vaak de zon in de zee zakken. En uit de zee verrijzen. Nog nooit in mijn leven zwom ik zoveel in het zilte nat.

De aarde is plat

De lieden die meenden dat de aarde plat was kan ik wel begrijpen. Aan het einde van de dag zie ik de zon achter de horizon verdwijnen. Poppetje gezien, kastje weer dicht. Ik weet hoe het zit, maar stel je eens voor dat je niet weet hoe het zit. Met de maan en de zon en de sterren en de zee. Dat je niet weet dat al dat moois met elkaar in verbinding staat en allemaal nodig is om de boel draaiende te houden. Dan ga je toch zeker niet het risico wagen om naar het einde van de wereld te varen om er vervolgens af te donderen?

Een planetarium

Eise Eisinga wist wel beter. Hij spendeerde zijn tijd aan het in kaart brengen van het zonnestelsel. En hoe. In het planetarium in Franeker kun je dat bekijken. Daar is het oudste nog werkende planetarium ter wereld. Ik groeide op in Franeker. Mijn geheugen vertelt me dat ik er twee keer was, in het planetarium. Er waren veel kamers. Met planeten. En draaiende systemen. Alles werkte en alles klopte. Ergens in de vensterbank lag een beeld van een ontblote vrouw. Maar hoe het nou precies zat met alles. Dat weet ik niet zo. 

Dolfijnen in de zee

Ondertussen, nu ik gevoelsmatig zo dicht bij de maan en de zon en de sterren ben, heb ik zin om weer naar het planetarium te gaan. Want er komen vragen opborrelen die ik herken uit mijn kindertijd. Het zijn vragen die ik uit het oog verloor, omdat ik onderdeel werd van een samenleving en een maatschappij waar niet altijd ruimte is om die vragen levendig te houden. Waar andere, ook belangrijke vragen meer aandacht krijgen. Maar nu sta ik hier met mezelf en mijn huis aan de oceaan. Zie ik tijdens het koken een school dolfijnen in het water dansen. En dan is er ineens ruimte. Een zee van ruimte voor vragen en gevoelens die zonder dat ik het wist ondergedoken waren.

Vrij zijn

Dus zegen ik mezelf met mijn verworven vrijheid. Vrijheid die ervoor zorgt dat ik alles wat omhoog borrelt vrij baan kan geven. In dat proces komt logischerwijs ook de vraag omhoog wat vrijheid precies is. En hoe ik, als onderdeel van een samenleving mijn vers geoogste vrijheid kan behouden. Ik heb nog geen antwoord op die vragen. Daarom lees rustig verder in ‘De angst voor de vrijheid’ van Erich Fromm. Een citaat van hem kan me helpen:

[quote name=”Erich Fromm”]Naarmate de mens meer vrijheid verwerft – als een uitstijgen boven de oorspronkelijke eenheid met medemens en natuur – en naarmate hij individu wordt, blijft er geen andere keuze over dan zich opnieuw met de wereld te verenigen.[/quote]

Oftewel. Ik reis en ik ontdek. Ik ontwikkel en herken mijn individu los van de samenleving waarin het zich ontwikkelde. Maar – en gelukkig – ook ben ik onderdeel van deze samenleving. Aan mij de eervolle taak om me daarmee, wellicht opnieuw, te verenigen.