Laat me je meenemen naar een tijdje terug. Terug naar de winter van 2018, toen ik nog voor de klas stond. Ik gaf een les over het leven van je droom. Deze les was één van mijn mooiste momenten op de hogeschool. Ik vertel je waarom.
De droom van de student
Deze week herinnerde ik me een les waarin ik studenten vroeg hun droom op te schrijven. Ze haalden hun laptop tevoorschijn, klapten het scherm open en verdwenen met hun aandacht naar het beeld wat daar te voorschijn kwam.
‘Laptop van tafel’, zei ik. ‘Deze opdracht doen we met pen en papier’.
Verontwaardigde blikken wisselden zich af met luisterende oren. Sommigen – veelal de meiden – pakten hun pen en schrift. Anderen – ja, toch echt veelal de jongens – keken schichtig om zich heen. Op zoek naar een pen en een stukje papier.
Een blanco vel en een pen
Lege vellen werden weggegeven, etuis doorzocht. Ik wachtte geduldig, net zo lang totdat er op elke tafel een blanco vel lag en de eigenaar van het vel een pen in zijn of haar hand had.
Geen telefoons, tassen of eten op tafel.
Ik leidde de opdracht in door mijn eigen droom te delen. ‘Mijn droom is om in een hutje op de hei te schrijven aan mijn boek. In dat hutje is een vuurtje, buiten zijn bomen en op mijn houten bureau staat een goed gevuld glas met rode wijn’.
Ik verdronk in mijn droom en de studenten droomden mee. Het was stil, daar in dat lokaal. Buiten reed de vuilnisman voorbij.
Ik voelde de aandacht van de studenten in mijn lijf. Het vulde mijn hart, maar maakte me ook ongemakkelijk en zenuwachtig. Ik deelde iets wat uit mijn diepere kern kwam; dat deed ik niet vaak in deze setting.
Het contact met je droom
Het ging er natuurlijk niet om dat ze stil waren en naar me luisterden. Ik voelde dat ze in contact kwamen met hún droom, met hun binnenste zelf.
‘Schrijf nu vijf minuten over jouw droom. Waar ben je, wat doe je, hoe voel je je?’
Voorzichtig begonnen de eersten te schrijven.
‘Maar…’ fluisterde iemand tegen haar buurman. ‘Mijn droom is eigenlijk ook een gezin enzo…dat past niet echt in de opdracht, toch?’
Het raakt me nog als ik hieraan denk.
Deze groep jongelui zat – logisch, want wie niet – zo in dat stramien van het ‘goed’ doen. Ze koppelden hun dromen aan hun vak. Want: ze zaten immers in een klaslokaal en in dat klaslokaal stond een docent.
Ik pakte de groep bijeen en vroeg ze: ‘In hoeverre heeft mij droom die ik net gedeeld heb te maken met datgene wat ik hier nu op de opleiding doen?’
Mijn droom versus de realiteit
Weinig, natuurlijk. Ik was daar docent, kenniswerker, onderzoeker. Ik had een functie, een rol, een taakomschrijving met bijbehorende salarisindicatie. Dat hutje op de hei met dat glas wijn en knisperend vuurtje op de achtergrond stond – ergens – ver af van wat ik daar aan het doen was.
Toch kwam het ook uit mij, op dat moment, op die plek. Toch was het wie ik ook was. En toch was het waar ik uiteindelijk naar toe wilde.
De liefde voor het vak
Ik hield -en hou- van het vak, van de studenten, van het schaduwen van hun proces en van mijn collega’s. Maar: dat daar op die manier doen was niet waarom ik nu hier op aarde ben.
Ik ben een leraar (dat zijn we allemaal) en mijn jaren op de hogeschool waren perfect om daar in die tijd vorm aan te geven. Maar, niet voor altijd. Ik zocht – vanuit een boel onrust en bombarie – naar een andere manier om mijn boodschap te verkondigen.
En al vond ik die toen niet en was ik daarmee niet het ‘goede’ voorbeeld: de studenten snapten me.
Ja, je mag groter denken dan dit lokaal, dit gebouw, deze stad.
Waar word je écht blij van?
Het universum bepaalt de details
Nu, een paar jaar verder en een hogeschool die tot mijn verleden behoort, zit ik niet in dat hutje op de hei zoals ik me voorstelde. Toch voelt het alsof ik mijn droom zoals ik hem toen beschreef aan het leven ben.
Zoals Deepak Chopra zo vaak zegt: ‘het universum bepaalt de details’.
Ik zit in mijn hutje op wielen. Vol wierrook, boeken, lege schriftjes en pennen. Genoeg voor iedereen. Mijn hutje op wielen staat nu op Ibiza. Soms aan het strand, soms tussen de bomen en soms op een kale parkeerplaats.
Ik schrijf. Niet aan mijn boek. Wel aan mijn verhaal. En aan de verhalen van anderen.
De student als leraar
Sommige studenten volgen me nog. Ik ben hun – de volgers en de niet volgers – dankbaar. Zij waren mijn leraar.
Ik wens ze toe dat ze in contact blijven met hun droom. Dat ook zij de kracht voelen om zich kwetsbaar op te stellen. Dat ze zich durven te laten zien voor wie ze echt zijn.
Het huidige systeem nodigt daar niet voor uit, dat weet ik. Zonder wrok kan ik zeggen dat ik dankbaar ben dat het systeem mij eruit geknikkerd heeft – zo was het nu eenmaal.
Mijn misfit met het systeem
Ik paste niet in het systeem. Shit, hoe graag ik ook wilde. Mijn weg was anders, elders. Het was een lange tocht, van graven door de grochten van mijn pijn. Huilen, eten, schrijven, yoga. En opnieuw huilen.
En dan, hup, mezelf bij elkaar rapen.
Nog altijd ben en voel ik me verbonden met het systeem. Verandering komt van binnen.
Wie schrijft, die blijft
Ik blijf schrijven. Er komen steeds meer herinneringen vrij, steeds meer verhalen los. Dit is een ode aan ‘mijn’ studenten. Keep up the fucking good job en, zoals ik zo vaak zeg: laat je niet gek maken.
De dromen in je hoofd zijn echt en je kan ze leven. Het enige wat jij hoeft te doen, is ze uitspreken. Breng ze naar het hier en nu. Vetrouw. En: laat de details over aan het universum.
Heb je zin om jouw droom te delen? Ik luister heel erg graag! Deel hem hier in de comments, op social media of stuur me een mailtje op vertel@ellenpostma.nl.
Veel liefde vanuit mijn hutje op wielen,
Ellen
