Deze reis ben ik in contact gekomen met een paar authentiekelingen die hele gave dingen aan het doen zijn. De één is de wereld aan het verblijden met zijn muziek, de ander is een werkrevolutie aan het ontketenen en weer een ander helpt anderen zich te verbinden met hun authentieke zelf door yoga.
Ik heb ze lief, stuk voor stuk.
Toch maken ze me ook boos. En nu ik hier toch nog vaststa in de Pyreneeën, is het de hoogste tijd om eens te onderzoeken waarom.
Want terwijl zij bezig zijn met de wereld mooier te maken, vind ik vaak dat ze sneller moeten reageren op mijn berichtjes. Of met meer enthousiasme. Of mij ook een vraag moeten stellen.
Oftewel: ze doen niet wat ik vind dat ze moeten doen. En dat maakt me boos.
Op de camping in de Pyreneeën
Eerst nog even over waarom ik hier ook alweer vast sta in de Pyreneeën. Dan zal je me straks beter begrijpen. En misschien jezelf ook.
Vorige week dinsdag stak ik ergens diep in de Pyreneeën de Franse grens over. In mijn binnenste deed ik een klein jubel dansje. Het voelt altijd zo fijn om een grens over te steken! Mijn jubel stemming was echter van korte duur, want na een paar kilometer op Franse bodem werd ik gestopt door de Gendarmerie Nationale. Of ik even mijn PCR-test wilde laten zien.
Heel even dacht ik weg te kunnen komen met het verhaal dat ik in één streep naar Nederland zou trekken en uit een groene zone kwam. Maar deze mensen waren bloedserieus: omkeren en test laten doen.
Ik draaide om en dacht in willekeurige volgorde dingen als: ‘Pfff…wat een onzin. Ik kom uit een groene zone. Dit is toch geen vrijheid. Ik heb het heus niet. Ik kom toch nergens. Laat me met rust’.
Oftewel: ik was boos.
Ik zette mijn boosheid om in actie en ging op pad richting een andere grensovergang.
Toen ik een laatste pass insloeg alvorens ik bij de grens zou komen, zag ik aan de rechterkant een camping liggen. Het regende pijpenstelen.
Mijn intuïtie zei: ‘Stop, ga lekker naar deze camping. Schenk jezelf een glas wijn in en kom even bij van vandaag.’ Ik luisterde niet en reed door.
Geluid uit de motor
Zo’n vijf kilometer voor de tunnel waar de grensovergang was, hoorde ik een suizend geluid uit mijn motor komen. ‘Serieus’, dacht ik? Het geluid werd erger en ik raakte in lichte paniek. Wat te doen? Doorrijden en hopen op het beste, of omkeren en even bijkomen op de camping die daar zo prachtig in het dal lag.
Voor de tunnel was een stoplicht die op rood stond. Ik stopte en rook een vreemde geur.
Daar stond ik dan. Op één van de hoogste punten in de Pyreneeën in de stromende regen zonder internetverbinding. Met een camper van 3,5 ton die ook wel toe was aan een glas wijn.
Mijn interne status van paniek verergerde. Ik zette de camper in zijn achteruit en zakte af naar een plekje in de berm. Het stoplicht stond inmiddels op groen en mijn mede grensovergang-gangers doken de tunnel in.
Ik stond buiten, in de regen. De wijze vrouw in mij stond op en zei: ‘luister naar je intuïtie’. En ook al kostte het me moeite om mijn doelgerichte modus los te laten, ik luisterde.
Dus zakte ik af naar de camping.
Bellen met Jan
Eenmaal aangekomen op de camping belde ik met Jan. Ik ontmoette hem op Ibiza en ook al zit hij inmiddels in Portugal, hij zei: ‘El, ik kom je helpen’. Dankbaar als ik was, zei ik hem vooral rustig aan te doen en pas te komen als hij het eraan toe had. ‘Doe ik’, zei hij en hij vertelde me dat hij er over een dikke week zou zijn.
Met dit gegeven in mijn achterhoofd gaf ik me heerlijk over aan het feit dat ik de komende dagen in mijn eentje op deze prachtige plek zou zijn. En het was heerlijk. Ik richtte me deze week volledig op mijn ondernemende schrijverschap, had mooie online meetings, maakte wandelingen en nam koude duikjes in de rivier.
Gedonder met Jan
Deze sfeer van tevredenheid veranderde toen ik dit weekend Jan aan de telefoon kreeg en hij me vertelde dat hij nog in Portugal zat. Hij was lekker bezig met het repareren van zijn camper en vermaakte zich goed met de mensen die hij daar de laatste tijd had leren kennen.
En alhoewel ik blij was voor hem, werd ik ook diep getriggerd.
Ik stopte het weg, want ik vond dat ik blij moest zijn dat hij kwam en niet moest gaan lopen zeuren. Maar goed, er zijn bepaalde stemmetjes in mijn hoofd die ik nog niet helemaal de baas ben. Dus daar ging het weer, in willekeurige volgorde: ‘Hij doet toch maar waar hij zin in heeft. Waarom stel ik me zo afhankelijk op? Hij zei toch dat het anderhalve week zou duren? Laat maar, ik bel wel met de ANWB’. Enzovoorts.
Ik sliep een nachtje en toen ik de volgende ochtend wakker werd, belde ik met Jan in Portugal.
‘Jan, ik baal ervan’
Ik zei: ‘Lieverd, ik vind dit echt heel shit, maar ik baal ervan dat je er nog niet bent’. Ik vertelde hem over mijn gedachten, over dat ik hem echt niet wilde opjagen en over dat ik me dus eigenlijk boos voelde. Ik vertelde hem ook dat ik niet echt boos was op hem, maar dat mijn systeem nu zo reageerde. En dat er eigenlijk helemaal niks aan de hand was, want: ik zat nog op die heerlijke camping, de zon scheen, ik was met gave klussen binnen en er stonden fijne mensen naast me.
In dat gesprek met hem zag ik ineens wat er bij mij gebeurt als iemand niet doet wat ik van hem verwacht. Ik word boos. Als dat ene meisje niet verliefd op mijn word, dan vind ik haar niet meer leuk. Als die ene opdrachtgever niet gauw genoeg reageert op mijn voorstel, dan denk ik: ‘Laat ook maar’. En zo kan je vele voorbeelden geven, maar ik zal je sparen.
Leven in het moment
Het lot wil dat er de laatste tijd mensen op mijn pad zijn gekomen die precies niet doen wat (een stukje van mij) vindt dat ze moeten doen. Zij sturen mij een berichtje als dat voor hen goed voelt. Zij komen mij opzoeken als zij het eraan toe hebben. Ze bellen me als ze in de rust zijn en daadwerkelijk naar me kunnen luisteren.
Ook zij hebben natuurlijk hun triggers en hun dingen om te verwerken. Maar zij zijn niet op deze aarde gekomen om mij het leven zuur te maken. Om vanaf een afstandje naar mij te kijken en te denken: ‘Pfff…haha…kijk haar nou. Ik ga even lekker precies het tegenovergestelde doen van wat zij wil. LOL!’.
Een existentiële onzekerheid
Meer en meer krijg ik zicht op de diepe onzekerheid die er in mij schuilt. Noem het een existentiële onzekerheid, die we misschien allemaal wel voelen?
En meer en meer groeit mijn liefde voor het leven, omdat ik zie dat alles wat er op mijn pad komt mij helpt om te groeien. Het helpt mij om te zien wie ik daadwerkelijk ben.
Zo lang leefde ik in een staat waar ik een stukje van mezelf schuilhield. Deels omdat ik het nog niet kende, maar ook deels omdat ik in de overtuiging was dat dat stukje niet goed was. Dat het nergens zou passen. Er geen plek voor zou zijn.
Life is happening for you
En zoals Tony Robbins zo vaak zegt: ‘Life is happening for you, not to you’. De pech met de camper heeft me op een laag met mezelf in contact gebracht waar ik nog een beetje bang voor was.
Ik zal je eerlijk zeggen: ik ben wel klaar met die angst. Het uit de weg gaan van mijn angsten en het niet leven naar naar mijn eigen waarheid heeft me ziek gemaakt. Dus was er nog maar één richting die ik op kon: naar binnen.
Keer op keer op keer op keer op keer.
Oude patronen doorbreken
Ik begin nu langzaam maar zeker te snappen waarom ik die mooie zielen ben tegengekomen én waarom ze mij boos maken. Het helpt me om een oud patroon wat mij niet meer dient te doorbreken. Deze boosheid heeft simpelweg te maken met mezelf laten zien. Want als ik mezelf laat zien, dan kan ik worden afgewezen. En dat doet pijn. Dus wijs ik lekker die ander af. Wel zo makkelijk.
Ook doodzonde.
Unleash The Power Within
Van Tony Robbins leerde ik vorig weekend door allerlei beperkende overtuigingen te doorbreken. Dus, komt ‘ie:
Ik ben een schrijver. Een luisteraar. Een storyteller. Ik ben hier om het universele verhaal van groei met je te delen. Om open te zijn over onzekerheden en pijn. Om dat wat zich soms voor ons allemaal verscholen houdt, naar de oppervlakte te trekken. Zodat we met zijn allen kunnen groeien naar een wereld waar we niet elkaar verantwoordelijk houden voor hoe we ons voelen. Maar waar we zelf verantwoordelijkheid nemen voor hoe we ons voelen.
En waar we de ballen hebben om te zijn wie we zijn.
p.s.: mocht je ooit een keer het gevoel hebben dat iemand (zoals bijvoorbeeld: ik) boos op je ben, dan klopt dat waarschijnlijk ook ;-) Geef diegenen dan even een porretje in z’n zij zeg: ‘Hey, ik heb je lief’.
