Dit verhaal gaat over twee vrouwen, Alex en Babsi. Het gaat een klein beetje over Hein en natuurlijk gaat het over Jan. Ik vertel je wie ze zijn, wat ze op mijn pad komen doen én hoe ze er met z’n allen voor zorgen dat ik langzaam maar zeker meer en meer naar buiten trek.
Want na een periode van zo’n twee jaar naar binnen te zijn gekeerd, lijkt het alsof hier op Ibiza mijn cocon doorbroken wordt.
Vrouw 1: Alex
Een paar weken geleden stond ik bij Benirras beach geparkeerd. Toen ik op het punt stond om te vertrekken, kwam er een witte VW bus aanrijden. Nederlands kenteken, vrouw alleen. Mijn meest comfortabele reactie op deze gebeurtenis was om de motor aan te zetten en weg te rijden, maar ik dacht: ‘kom op El, klim uit die camper en zeg even ‘hoi’.
En al weet ik ondertussen niet meer zo of dat uit je comfortzone nou wel altijd het beste is voor je groei, toch deed ik het deze keer. En daardoor ontmoette ik op die parkeerplaats van Benirras beach Alex. We klikten en voor ik het wist hing ze met haar hoofd in m’n camper, vroeg ze of daar nou een hangmat hing en zei ze: ‘wat ben jij gaaf zeg’.
Nummers uitwisselen
Na een korte energieke chat moest Alex er gauw vandoor. Ze gaf me haar nummer en stoof weg. Ik dacht nog: ‘gaat dit wel goed, zo snel allemaal?’
Mijn gevoel laat me steeds minder vaak in de steek, want inderdaad: het nummer bleek een cijfer te missen. De onzekere ik dacht: ‘oef, zou ze dat met opzet hebben gedaan?’. Ik liet het er natuurlijk niet bij zitten, dus zocht ik haar nummer op (in de wondere wereld van digitale nomaden is dat niet moeilijk). Ik stuurde haar een berichtje.
De zin ‘neem niks persoonlijk’ (één van de four agreements van Miguel Ruiz) zingt veel door mijn gedachten deze fase. Wat een bevrijding zou het zijn als ik daar écht toe in staat ben.
Dat ik daar nog niet ben, bleek wel uit mijn gedachtengang toen ik na een paar dagen geen berichtje had gekregen van Alex.
Ik vond het stom.
Ondertussen in de eco-village
Ondertussen stond ik samen met Jan bij Falcon Blanco, een plek waar voorheen een community floreerde en waar wij nu als eerste bewoners de eer kregen om nieuw leven in deze community te blazen.
Na een week van semi-afzondering in de eco-village, vroeg Emily of ik zin had om mee te gaan naar Es Vedra. Ik had wel zin in een verzetje! Ze pikte me op en niet veel later verscheen deze magische berg weer in aan de horizon van mijn blikveld.
Es Vedra
En naast dat ik Es Vedra in mijn blikveld had, zag ik ook een witte VW bus geparkeerd met NL kenteken. Voor de bus zat Alex en naast de bus stond een jongen. Ik zei tegen Emily: ‘ik kom zo bij jullie, ik heb hier eerst even iets te doen’.
Ik ging naar de witte VW bus met NL kenteken en Alex verwelkomde me hartelijk. ‘Dit is Hein’, zei ze. Ze gaven me een stoel en daar zaten we weer opnieuw als gave mensen te praten, nu zelfs met z’n drieën.
‘Maar Alex’, zei ik. ‘Ik ben in de war. Jij negeert mij’.
Oh nee! Jaaa! Druk! Hein, shit, sorry! Ze gaf me een inkijkje in haar persoonlijkheid: ze heeft haar aandacht bij datgene wat er nu is. Ik besefte me hoe een mooie eigenschap dit is en ook hoe het daar bij mezelf nog wel eens aan ontbreekt. En welke onzekerheid het dus in mij losmaakt.
Deze onzekere ik was weer gekalmeerd.
Co-creatie
Ik vertelde Hein en Alex over de eco-village. Het was er heerlijk, met de kippen en de eenden en de moestuin en de rust. Maar ik mistte volk. Volk waarbij ik het gevoel heb dat één en één drie is en waarmee ik me samen verder kan ontwikkelen in die gave combinatie van persoonlijke groei en de online wereld.
Alex haar ogen lichtten op, ze keek naar Hein en weer naar mij en zei: ‘Ellen, dit is heel vet’. Ik kon zien dat mijn woorden bij haar iets heel leuks raakte. Het was alsof ik mijn neefje vroeg of hij een nachtje wilde komen logeren in de camper.
Alex vertelde me over een nieuwe plek hier op Ibiza die verdacht veel lijkt op mijn wens voor een plek met gelijkgestemden.
Blij als een kind
Dus ook ik zat daar zo blij als een kind te zijn. Het deed me zo goed om te zien welke mensen er deze dagen op mijn pad komen. Want al weet ik nog altijd niet waar ik naar toe onderweg ben: het vertrouwen in de keuzes die ik nu maak, groeit met de dag. Ik laat me meer en meer leiden door mijn intuïtie en ook al brengt me dat in situaties die van me vragen om écht eerlijk te zijn: het begint erop te lijken alsof ik daarvoor wordt beloond.
Wil je meer weten over wat ze me daar die avond vertelde? Hou dan vooral haar Instagram in de gaten.
Vrouw 2: Babsi
Nu even over Babsi. Babsi ontmoette ik een paar weken geleden in Tarifa. We spraken af een wandeling te maken over het strand. Na een tijdje wat over koetjes en kalfjes te hebben gekletst vroeg ik: ‘wat heeft er toe geleid dat je deze reis op deze manier bent gaan doen?’
‘Oh’ zei ze. ‘Dat is wel een grote vraag’.
Ze vertelde me dat ze kortgeleden was gescheiden. Na een huwelijk van zestien jaar maakte zij en haar man het plan om een jaar samen in hun rode busje door Europa te reizen. Kort van tevoren zei haar man niet mee te willen. En daar stond ze dan. In haar eentje, alles voorbereid voor een grote reis samen. Ook al was ze nog zo verdrietig en gingen er gedachten door haar hoofd dat ze ook thuis kon blijven: ze pakte haar boeltje in en trok Europa in.
En daar liepen we dan, in Tarifa. De wind door onze haren en de zon in onze rug. Haar hondje Semmel genoot van de wandeling en Babsi gaf me een inkijkje in haar pijn.
Op naar Malaga
Niet veel later vertrok ik vanuit Tarifa naar Malaga. Daar kwam ze me opzoeken en liet ze me beseffen hoe fijn het eigenlijk is om tijd samen door te brengen met iemand. ’s Ochtends een kopje koffie, ’s middags even op pad en ’s avonds een hapje eten. Ik deed gewoon mijn dingen, maar het gaf me een heel fijn gevoel dat ze in de buurt was.
Toen ze me twee weken geleden berichtte dat ze me kwam opzoeken op Ibiza, maakte me dat ook enorm blij!
Babsi en Alex
Afgelopen week reden Babsi en ik naar Benirras beach. Ik had inmiddels de eco-village achter me gelaten en genoot weer optimaal van het camperleven. Ik nam een fijne duik in de zee, sliep wat onrustig, maar werd blij wakker.
Bij het ontwaken zag ik aan de andere kant van de parkeerplaats een witte VW bus met NL kenteken. Mijn hart maakte een sprongetje. ‘Ontbijtje zo?’ appte Alex.
Ik liep naar het strand voor een ochtendzwemmetje. Daar trof ik Babsi, die me een kopje koffie gaf. Van het strand liep ik door naar de bus van Alex die daar pannenkoeken aan het bakken was. Hein deed de afwas en ze maanden me bij hun te komen zitten.
Huilen van het lachen
En daar zaten we dan. Pannenkoeken te eten aan één van de mooiste baaitjes van Ibiza. En gewoon simpelweg te delen, net als toen met Jan. Deze keer ging het over mannelijk en vrouwelijke energie, pijpleidingen en Wim Hof.
Ik heb in tijden niet zo gelachen.
Van binnen naar buiten
Hoe tof de reis ook is en is geweest, er zijn vele momenten geweest dat ik me verloren heb gevoeld. Dat ik niet wist of ik moest blijven of gaan. En mijn strategie om daar mee om te gaan was: deuren en ramen sluiten, wierrook aan en een schriftje op schoot om in te schrijven. Ik kon – of misschien durfde – geen mensen echt toe te laten. Bang dat ze me zouden afwijzen of misschien van alles van me zouden vinden met mijn pijn en eczeem.
Lente
Maar het is lente. Zo vaak is de metafoor van de rups en de cocon en de vlinder voorbij gekomen in de boeken die ik las op de podcast die ik luisterde. En tsjah, clichés zijn er niet voor niets. Deze rups hier kruipt langzaam maar zeker uit die cocon. Spannend, maar zo bevrijdend. Want hoe meer ik me met mezelf durf te verbinden, hoe meer ik me met de ander kan verbinden.
Welke mooie mensen ben jij de laatste tijd tegengekomen en wat brengen ze jou?
Ik luister graag.
Liefs,
Ellen
