Hoe meer plekken ik bezoek, naar hoe meer plekken ik heimwee heb.
Ik heb heimwee naar huis, naar het bakje koffie van m’n moeder. Heimwee heb ik naar de camperplek bij Kardinge in Groningen, naar alle fijne plekjes aan het water in Friesland.
Ik heb ook heimwee naar plekken van onderweg, zoals het camperpark in Valencia, want daar is de douche zo lekker warm (en zonder muntjes). Heimwee heb ik naar Tarifa, naar het groentepakket dat ik daar elke week had.
En ik weet nu al dat als ik straks dit eiland achter me laat, ik heimwee heb naar de magische kracht van Ibiza.
Maar toch had ik afgelopen vrijdag bijna een ticket geboekt om weer naar het vaste land te gaan.
Het groene gras in Tarifa
Vrijdag ging ik me namelijk hechten aan het verhaal dat ik mezelf vertelde over mijn heimwee naar Tarifa. In mijn hoofd was het helemaal helder: hier op het eiland was het wel weer klaar. Ik had een paar mooie weken gehad, leuke mensen leren kennen en prachtige plekken bezocht, maar nee, het was niet mijn plek voor langere tijd.
Ik voelde heus de magische kracht van Ibiza, maar verlangde naar het groenere gras in Tarifa.
Op internet keek ik naar ferry tickets, ik klikte er eentje aan voor komende vrijdag en zette de betaling in gang. Alles verliep op rolletjes, totdat mijn creditcard haperde. Oké, opnieuw. En nog een keer opnieuw. Hij werkte niet, dus belde ik een vriendinnetje. Ze nam niet op, dus stuurde ik een spraakberichtje: ‘Ja hoi, wil je even een betaling voor me doen? Ik betaal je gelijk terug!’.
Omdat ik er lekker in zat en erop was gebrand mijn doel te behalen, belde ik nog een andere vriendin. Zij was op dat moment wel beschikbaar en ze wilde me wel helpen. Het was inmiddels een uurtje of tien in de avond en ze zei: ‘Laten we het morgen regelen, dan hebben we weer frisse energie’. Ja, goed idee, dacht ik. Ik ging lekker slapen en visualiseerde mezelf alweer op het prachtige strand van Tarifa.
Yoga met Adriene
Even een klein uitstapje naar mijn 30-daagse yoga challenge. Straks zal je het allemaal snappen.
Zo’n veertig dagen geleden begon ik met de 30-daagse challenge van Adriene. Ik ben nu bij dag 23. Dat gaat natuurlijk niet helemaal volgens plan. Maar, beter imperfecte actie dan geen actie, toch?
Jammer genoeg ging het op dag 23 mis.
Al een tijdje loop ik wat te sukkelen met m’n evenwichtsorgaan. Vaak als ik opsta uit bed, dan moet het lijf eerst even oriënteren. Prima, dacht ik. Want een kleinigheidje hou je tenslotte.
Mijn wereld op z’n kop
Die yoga met Adriene maakte het wel allemaal net iets spannender. Ik vind Adriene best leuk (ga maar kijken!) en je zou natuurlijk de woordgrap kunnen maken dat ze mijn wereld op z’n kop zette. Maar ja, dat is wel wat er letterlijk gebeurde.
Lang verhaal kort: tijdens de yoga raakte mijn evenwichtsorgaan helemaal uit balans en wat volgde waren een paar angstige uren in bed. Alles tolde en draaide en het duurde lang voordat mijn systeem weer wat kalmeerde.
De volgende ochtend was ik in de war. Iets minder duizelig, maar nog niet lekker bij de pinken. En de vraag die me vooral bezig hield was: Hoe kon dit nu gebeuren?
Ik ben zó goed bezig… wanneer is dat lijf nou een keer klaar met de hele tijd dit soort dingen voor m’n voeten gooien?
Slachtofferrol: aan.
En dat was fijn. Het werd een dag van huilen en stilletjes in m’n stoeltje voor de camper zitten. Alles wat meer actie dan dat vereiste was teveel. Jan kwam nog even langs, maar ik vroeg zelfs hem weg te gaan.
Chiropractie met Emily
Door deze hele happening boekte ik een sessie bij Emily, een vriendin van Jan. Ze is chiropractor en ik had het idee dat ze wel wat voor mij kon betekenen. Ik ben inmiddels gewend dat iedere therapeut die mijn lichaam aanraakt zeg: ‘Oef, wat een spanning’. En ja, ook nu was dat zo. Maar het is oké, want ik weet dat ik op een heel bijzonde pad zit om deze spanning los te laten.
Emily gaf me een behandeling en mijn lichaam reageerde intens. In een later stadium zal ik hier wat meer over delen: omdat ik er nu nog midden in zit, is het te vroeg om er met afstand naar te kunnen kijken.
In ieder geval namen mijn klachten af en had ik de afgelopen twee weken nog een paar sessies met Emily. Zo ook zaterdagochtend, de ochtend na de avond dat ik mijn ferry ticket had willen boeken.
Emily bood aan om ook samen een meditatie te doen na de sessie.
Ibiza en haal helende kracht
En nu komt het. Voor degenen die niet veel met ‘zweverige’ dingen hebben, of zichzelf als nuchter bestempelen: kijk nu gauw weg! (Of…blijf lekker doorlezen en laat je verrassen ;)).
Er wordt wel gezegd dat Ibiza als eiland een vrouw is en dat ze je roept om hier te komen.
Iemand vroeg me laatst waarom ik hier naar toe ben gekomen. Ik zei: ‘ik weet het eigenlijk niet goed, ineens was ik hier’. Hij zei, alsof het de normaalste zaak van de wereld was: ‘Ah, she called you’.
De energie hier is bijzonder. Ik noem het dus maar ‘de magische kracht van Ibiza’. Het lijkt erop alsof ze me écht wil helpen om te helen, om mijn oude wonden te verzorgen en om de pijn achter me te laten.
Kan ik het wel aan?
Maar… ze trapte me dus ook bijna van het eiland af. Mijn eigen verzonnen verhaal over dat ik weer naar Tarifa moest, was zo krachtig. Weinsberg en ik zaten gewoon bijna weer op de ferry!
Maar het systeem faalde, ik kon geen ticket boeken. En tijdens de meditatie met Emily voelde ik letterlijk dat het verhaal over het groene gras in Tarifa me verliet. Het zoefde zo de kamer uit en ineens lag ik daar… zonder verhaal om weer te vertrekken. Gewoon te zijn op Ibiza.
Ik geef me over
Ik heb besloten me over te geven aan de magische kracht van Ibiza. Zo vaak ben ik weer gaan rijden, zo vaak heb ik mezelf weer een verhaal verteld. Zo vaak had ik een goed antwoord klaar als iemand subtiel tegen me zei dat ik misschien aan het vluchten was. ‘Ik woon op wielen, dit is heel normaal hoor. Om dan lekker te bewegen’. Ja joh, hartstikke normaal. Maar nu blijf ik. Ik weet niet waarvoor ik wilde vluchten. Daar kom ik vast wel achter.
Eén ding is zeker: het gras bij de buren is niet groener en ik ga lekker goed voor m’n eigen tuintje zorgen.
Paul
op 07 Apr 2021