Met de camper naar Ibiza

Ik geloof er niet in dat we covid kunnen verslaan. Het is onderdeel van de wereld. Alles kalmpjes aan doen en wachten op vaccins etcetera, prima. Afstand houden en mondkapjes, c’est ca. Ik hou me aan de regels waar het moet. Maar ik blijf ook bewegen. Deze beweging heeft me een bizar waardevolle ontmoeting opgeleverd. En het is nog maar net begonnen.

Ik leg het je uit.

In Tarifa hield de regen maar aan. Omdat mijn huid bleef reageren op het vochtige weer en omdat ik eigenlijk de regen ook wel een beetje zat was besloot ik om voor een paar dagen naar Malaga te gaan. In Malaga scheen de zon. Na een paar dagen Malaga dacht ik: ‘Ach, ik kan nog best een stukje omhoog rijden’.

En zo vond ik mezelf een paar dagen na mijn vertrek uit Tarifa tussen de bergen van Cordoba en Granada op een camperplek zonder internet. Een paar dagen eerder had ik in Malaga ‘De Alchemist’ gekocht, een prachtig verhaal over vertrouwen op het leven. Ik las het in één ruk uit en toen ik het boek weglegde, stelde ik mezelf de vraag of ik eigenlijk nog wel terug naar Tarifa wilde.

Ibiza

Het antwoord was duidelijk. Ik was toe aan een nieuwe plek, met meer mildheid. En zo besloot ik vanaf het binnenland van Andalusië naar Valencia te rijden en mijn vriend Bart op te zoeken. Tijdens een prachtige rit door de Nevada woestijn had er zich een mini-zaadje genaamd ‘Ibiza’ in mijn gedachten geplant. Ik dacht eraan, maar wuifde de gedachten weg. Want: covid + de twijfel of ik wel met zo’n grote camper naar Ibiza kon.

Het zaadje bleek nogal vruchtbaar, want de gedachten over Ibiza bleven zich maar opdringen. Dus startte ik geheel ontspannen en zonder intentie om daadwerkelijk tot actie over te gaan een onderzoeksfase. Op Facebook zocht ik naar mede-camperaars die me wat konden vertellen over het camperleven op Ibiza.

Jan

En zo stuitte ik op een post van Jan. Jan was met zijn grote camper en goede humeur op Ibiza en zei tegen me: ‘Ellen, het is hier fantastisch!’. We kletsen wat en ik werd geraakt door Jan. Mijn beslissing was gemaakt. Op naar Ibiza! Er waren een paar hobbels te nemen, zoals een PCR-test en een werkverklaring. Ik besloot om een week in Valencia te blijven en in alle rust de oversteek naar Ibiza voor te bereiden.

Valencia

Ondertussen had ik heerlijke dagen met Bart en ontdekte ik op m’n gemakje deze prachtige stad van Spanje. Ik fietste door het Turia park, dronk fijne koffietjes in de hippe wijk Russafa en had leuke ontmoetingen in een strandtent. Van galgje spelen met de kinderen van Bart naar een wattenstaafje diep in m’n neus gestoken…het was er allemaal.

Medicatie

Mijn eczeem had inmiddels zo’n heftige staat aangenomen, dat ik het niet meer zonder medicijnen kon redden. Bart stuurde me naar een dermatoloog en zo zat ik niet veel later flink aan de medicatie. Een opluchting en een teleurstelling in dezelfde beweging. Na zo’n tijd heftig eczeem is het heerlijk verlichtend om medicijnen te slikken die ervoor zorgen dat het binnen een paar uur wegtrekt. Tegelijkertijd komt het gebruik van medicatie ook altijd met het gevoel van mislukking.

Mislukking, omdat het me nog niet lukt om het zelf te doen. De les die ik nu leerde, was dat het mezelf toestaan om medicatie te gebruiken een belangrijk onderdeel is van mijn herstelproces. Ik hoef niet alles op eigen kracht te doen, medicijnen zijn er niet voor niets. Ook daarin kom ik uit bij meer mildheid.

Terug naar Jan

Gauw terug naar Jan. De ticket was geboekt, de PCR-test gedaan en de documenten voorbereid. Ik ging met de camper naar Ibiza. Donderdagavond om 19.00 uur zou Jan me ophalen bij de ferry op Ibiza!

En jawel hoor…na een overtocht van twee uur van het vaste land van Spanje naar het magische eiland Ibiza en zonder controle van de Guardia Civil ontmoetten Weinsberg en ik Jan. Wat een feest!

Het onthaal was warm en, voor wat ik nu kan inschatten was het een typisch Ibiziaans welkom. Jan nam me mee naar vrienden waar we een heerlijke maaltijd kregen voorgeschoteld, waar ik mocht douchen én ik met de camper mocht overnachten. Wat een weelde! We aten wat en toen iedereen ging slapen, gingen Jan en ik nog even buiten zitten naar de sterren kijken.

Verlicht

Praten, praten, praten…wat een heerlijke kerel! Elke vijf seconden werden we een beetje verlicht door de vuurtoren van Punta des Moscarter. En het was alsof ik met iedere vijf seconden me meer ontspannen voelde op deze nieuwe plek.

De volgende ochtend opende ik de gordijnen van m’n camper en werd ik verrast door een prachtig landschap. Omdat ik in het donker was aangekomen, had ik nog geen besef van waar ik was… een heerlijk gevoel! Na een kalm ontbijtje stapte ik op m’n fiets. Op avontuur op Ibiza!

Zwemmen

Ik kwam uit bij een prachtige baai en nam m’n eerste Ibiziaanse duik. Wauw… wat een verschil met de kracht van de oceaan. Het was kalm en mild. Ik las wat, ik sliep wat en kreeg een nieuwe uitnodiging van Jan om bij hem langs te komen.

En eigenlijk is dit, deze flow, simpelweg hoe het hier nu gaat op Ibiza. Het ontstaat, beweegt, moeiteloos en kalm. Jan daagt me uit om meters te maken in de zee. Om uit m’n camper te komen en me te verbinden met de mensen hier. Om te vertrouwen op mijn lichaam. Op mezelf.

Koetjes en kalfjes

Ondertussen kletsen we over koetjes en kalfjes. Over het leven in Nederland en over manoeuvreren met grote voertuigen. We praten over vrouwen, over online geld verdienen, over muziek en over onze familie.

Het is gaaf. Het is écht gaaf. Ik was in Tarifa en luisterde naar mijn intuïtie. Ik deed het, ook al voelde ik weerstand. Ook al worden we opgeroepen om ons niet teveel te verplaatsen. Ik wil niemand aanzetten tot ondoordacht omgaan met de restricties.

Speel

Ik wil alleen maar zeggen: beweeg en verbind je, met jezelf en de ander. Blijf met beide benen op de grond staan, zie je eigen werkelijkheid en ga naar buiten. Speel. Want natuurlijk is covid shit, wil je het niet krijgen en sterven er mensen. Maar wij, jij, ik, Jan…wij zijn hier gewoon nu.

Kortom: zoek je eigen manoeuvreerruimte, wees creatief en laat je niet gek maken.

Tot gauw op Ibiza 😉

Liefs Ellen